0 Comments
Πρωί Δευτέρας. Ως λάτρης της οδήγησης και φανατικός χρήστης του αυτοκινήτου ως
μέσου μεταφοράς, δυσανασχέτησα που έπρεπε να τακτοποιήσω κάποιες από τις
 εκκρεμότητες μου χρησιμοποιώντας τα πόδια μου - ίσως και κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς.
Κατηφορίζοντας από το σπίτι προς έναν κεντρικό δρόμο της περιοχής,
παρατήρησα
ότι είχαν κλαδέψει τα δέντρα στο πάρκο δίπλα. Λίγο πιο κάτω, κάποιος κύριος έπλενε
το αυτοκίνητο του. Πιο πέρα, μοσχομύριζαν φαγητά από ένα σπίτι με ανοιχτά
 παραθυρόφυλλα. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα πόσα μικρά καθημερινά πράγματα δε παρατηρείς
ευρισκόμενος στη θέση του οδηγού ενός αυτοκινήτου, έχοντας στο μυαλό σου μοναχά
να φτάσεις στον προορισμό σου, είτε αυτός είναι η δουλειά σου, είτε μια καφετέρια,
είτε ένα φιλικό ή συγγενικό σπίτι.

Εν συνεχεία, χρησιμοποιώντας διαδοχικά μετρό και λεωφορείο, διαπίστωσα αυτό που όλοι
όσοι μπαίνουμε σ’ αυτά τα μέσα έχουμε παρατηρήσει. Άνθρωποι σκυθρωποί , αφηρημένοι,
 χαμένοι στον οχετό των σκέψεων και των προβλημάτων τους. Μόνη τους προσμονή και
αιτία απόσπασης της προσοχής τους, η φωνή από το μεγάφωνο του βαγονιού να αναγγέλλει
 την επόμενη στάση. Κατεβαίνουν. Βαδίζουν με βήμα ταχύ ως τον προορισμό. Αναρωτήθηκα,
 πόσοι από εμάς βλέπουμε κάθε μέρα τον ίδιο άνθρωπο, στο ίδιο λεωφορείο ή στο ίδιο βαγόνι
 και δεν ανταλλάσσουμε ούτε μια καλημέρα.

Η ζωή είναι ένα δάσος γεμάτο μονοπάτια. Μία ατελείωτη διαδρομή, ανάμεσα 
σε «βράχια», «γκρεμούς» και «αδιέξοδα», αλλά είναι και τίγκα στην ομορφιά, 
τη ζωντάνια, την εξερεύνηση, την έκπληξη, την ευτυχία. Η εποχή που ζούμε μας
έκανε να νοιαζόμαστε μόνο για το «πότε» και το«αν» θα φτάσουμε στον προορισμό μας
 κι όχι για το «πώς». Κι ένα αλλιώτικο «πώς» μπορεί να κάνει τη διαφορά σε όλη σου τη μέρα.
 Στο δρόμο για τη δουλειά, μη κοιτάς τα ντουβάρια και την υπερβολική κίνηση των δρόμων.
Κοίταξε τους ανθρώπους γύρω σου, τα σοκάκια, το σπουργίτι που κάθισε στο παγκάκι
ενός μικρού πάρκου στη μέση του πουθενά. Πηγαίνοντας στη σχολή, μην ακούς τη γκρίνια
 και τη μιζέρια που κυριαρχεί γύρω σου στο λεωφορείο. Βάλε ακουστικά στ’ αυτιά,
δυνάμωσε το αγαπημένο σου τραγούδι και κοίτα από το παράθυρο. Όταν πηγαίνεις στο
 στέκι σου για καφεδάκι με τους κολλητούς, άλλαξε τη διαδρομή ανά τακτά διαστήματα.
 Δεν υπάρχει πιο λυπηρό πράγμα από τη συνήθεια. Εκείνη που σε«βαλτώνει»
 και σε κάνει να ξεχνάς το τι υπάρχει γύρω σου.

Ο Καβάφης έγραψε: «Σα βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος».
 Ε, ναι λοιπόν. Ο δρόμος να είναι μακρύς. Γιατί πίσω από κάθε «έπεσα» κρύβεται ένα 
«θα σηκωθώ», πίσω από ένα «είμαι σε αδιέξοδο» κρύβεται ένα «θα τη βρω την άκρη».
 Πίσω απ’ την απογοήτευση κρύβεται η ελπίδα, και πίσω από ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα
 μια δυνατή φιλία ή ένας καλός σύντροφος.
Από τα μικρά καθημερινά, έως τα δύσκολα και μεγάλα, το «νου σου να 'χεις στον πηγαιμό». 
Κι όπως μου είπε κάποτε μια ψυχή, «Καλό ταξίδι, στο ταξίδι της ζωής».